Rozdział 001

Leżałem obok niej. Spoglądałem na jej powieki, na jej wydatne usta. Miała przeciętną urodę – brunetka, zielone oczy, jasna cera i te obrzydliwe piegi rozsiane po, dosłownie, całym ciele. Ale sama wskoczyła mi do łóżka, więc nie wybrzydzam. Moje pragnienie seksualne nie było zaspokajane od kilku dni, więc musiałem sobie jakoś ulżyć. Odsunąłem kosmyk, który właśnie opadł jej na policzek i zauważyłem, że się przebudziła. Spojrzała na mnie z uśmiechem, co nadało jej twarzy wyraz nader sztuczny, jednak nie przejąłem się. Pogładziłem ją po policzku i połączyłem nasze usta w pocałunku. Przyciągnąłem ją do siebie, całując ją po twarzy, szyi, brzuchu, piersiach. Jednak nie miałem ochoty na długą grę wstępną. Byłem napalony do granic możliwości. Wszedłem w nią gwałtownie, na co zareagowała przeciągłym jękiem. To nie była miłość. To nie była namiętność. To był stosunek dwójki ludzi, którzy potrzebują się rozerwać. Kiedy skończyłem, szybko się od niej odsunąłem.

- Możesz wyjść – powiedziałem. Dziewczyna podniosła się na łokciu i spojrzała na mnie tymi zielonymi tęczówkami otoczonymi z każdej strony piegami.

- Co takiego? Mam wyjść? – głupie pytanie, nieprawdaż?

- Masz się wynosić, nie rozumiesz? – zapytałem już lekko wkurzony. Dlaczego one nigdy nie potrafią po prostu wyjść, tylko zawsze to samo głupie pytanie, ten sam wzrok, to samo zdziwienie. Przecież to logiczne, że idę z taką do łóżka, pieprzę ją, po czym znajduję kolejną. No, logiczne, nie? W końcu wstała, ubrała się i wyszła. Zostałem w pokoju sam.  

*

Dzwoniący telefon zakłócił moją całodniową egzystencję w łóżku. Niechętnie wyciągnąłem dłoń, by po niego sięgnąć. Nie spoglądając na wyświetlacz, przyłożyłem aparat do ucha.

- Czego? – warknąłem. Nie lubię kiedy ktoś do mnie dzwoni. To ja dzwonię do ludzi, gdy czegoś od nich potrzebuję, czyli głównie dzwonię do dziewczyn. Czego od nich potrzebuję, to już wiadomo.

- Może grzeczniej? – usłyszałem spokojny, melodyjny głos ojca. Melodyjny? Co ja pierdolę?! Ten człowiek powinien zginąć! On! Nie moja matka! Właśnie on! Melodyjny! Pff! – Niestety, otrzymałem pilne zlecenie z pracy. Muszę wyjechać na dwa dni. Nie wracam do domu. Wszystkie rzeczy zabrałem kiedy spałeś, nie miałem jednak czasu napisać ci kartki, dlatego dzwonię – kiedy skończył swój jakże nudny wywód, nacisnąłem czerwoną słuchawkę. Po co miałem mówić cokolwiek? Czy to by coś zmieniło? Ruszyło by go sumienie, gdybym oznajmił, że chcę usiąść i z nim pogadać? O wszystkim? O niczym? Kurwa, głupieję! Nie mogę tak myśleć! On nic dla mnie nie znaczy! Jest ojcem tylko na papierze! To co? Impreza? Tak, kurwa, impreza!

*

Uwielbiam moich znajomych. Nieważne, że oni lubię mnie przez wzgląd na moją forsę. Znaczy… ważne, ale… ja pierdzielę, już naprawdę nie wiem co się ze mną dzieje! Muszę się napić! Wziąłem butelkę czystej i przykładając szyjkę do ust, pociągnąłem jeden, spory łyk, potem następny i następny.

- Stary, utopisz się – zaśmiał się Peter, odbierając mi butelkę i czyniąc to samo, co ja przed chwilą.

- W hektolitrach wódy bym się nie utopił, a ty mówisz o marnym zero siedem – zaśmiałem się szyderczo i klepnąłem chłopaka w ramię, tak po „przyjacielsku”.

- Adam, muszę ci przyznać, że imprezy to ty robisz najlepsze na świecie! A laski… co jedna to lepsza. Szkoda, że już mam dziewczynę – powiedział, po czym raz jeszcze zaciągnął się alkoholem i oddał mi butelkę.

- Peter, Mary może i jest twoją dziewczyną, ale przecież to nie znaczy, że jesteś z nią związany na zawsze. Co ty?! Preferujesz jakiś pieprzony celibat, bo masz laskę?! W dodatku nietkniętą? Chłopie, już dawno powinieneś ją grzmotnąć, serio nie wiem na co czekasz…

- To nie jest takie proste. Zaparła się, że nie jest gotowa. Nikt jej nie przekona.

- Nikt? – uniosłem lewą brew na znak zdziwienia. Naprawdę myślał, że żaden mężczyzna na tym ludzkim padole nie zdoła przekonać pięknej dziewczyny, by dała się bzyknąć? Naprawdę tak myślał? Co za naiwny człowiek – Chcesz się założyć? – zaśmiałem się pod nosem.

- Cóż, nigdy nie sądziłem, że tak łatwo ją oddam w czyjeś ręce, ale zgoda. O Jacka Danielsa – nie odpowiedziałem, tylko lekko skinąłem głową, jednocześnie wystawiając dłoń, by na znak zawarcia umowy, uścisnąć dłoń chłopaka. To będzie zabawa!

*

- Cześć Mary – uśmiechnąłem się słodko siadając obok długonogiej blondynki. Jasna cholera, jakie cudo! Piękne, błękitne oczy. Wydatne, pełne usta. Duże, jędrne piersi. Równie jędrny tyłek. No i właśnie te nogi ciągnące się w nieskończoność. Jak ona mogła być z takim frajerem jak Peter? Chyba nigdy tego nie pojmę.

- Cześć Adam – odpowiedziała mi słodko się uśmiechając. Ma dołeczki! Dołeczki! Coś pięknego! Kocham dołeczki! To jest tak cholernie seksowne, że… chce mi się! Dziwię się, że jeszcze mi nie stanął. Ale to dobrze, dobrze. Nie, stop. To nie jest dziwne, że mi nie stanął. Praktyka robi swoje – Dzięki za zaproszenie. Świetnie się bawię.

- Nie ma za co kochana. Cieszę się, że ci się podoba. Gadałem właśnie z Peterem. Zadowolony równie mocno jak ty – uśmiechnąłem się ponownie, na co dziewczyna zareagowała tym samym – Ale nie o twoim chłopaku przyszedłem tutaj gadać. Zatańczysz? – zapytałem moim najbardziej uwodzicielskim głosem, podnosząc się z zajmowanego dotychczas miejsca i wyciągnąłem dłoń w kierunku tej boskiej bogini. Bez jakiejkolwiek odpowiedzi podała mi swoją piękną dłoń, z równie pięknymi, pomalowanymi na błękitno, paznokciami. Pociągnąłem ją na środek parkietu i jakie to zrządzenie losu, kiedy akurat zaczęła lecieć durna, powolna piosenka. Durna… cóż, w rozumieniu dziewczyn, musiałbym powiedzieć „romantyczna” – Idealnie – szepnąłem jej do ucha, przyciągając ją mocniej do siebie.

- Adam, mam chłopaka – próbowała, dość niezgrabnie, wyrwać się z mych objęć, jednak bardzo jej to utrudniałem, zaciskając swoje ręce jeszcze mocniej wokół jej talii.

- Spokojnie, to mój kumpel. Nie będzie zazdrosny. Daj się ponieść muzyce – szepnąłem jej do ucha, na co dziewczyna zareagowała dokładnie tak jak chciałem, przestała się szarpać i przylgnęła do mnie. Kołysaliśmy się w rytm piosenki, aż niespodziewanie usłyszałem, że blondynka potrzebuje na chwilę się przewietrzyć. Jaki byłby ze mnie dżentelmen, gdybym nie poszedł z nią? No właśnie. Więc poszedłem. Mówiłem już, że kocham mój dom? I ogród? No i te ławki w ogrodzie? Usiedliśmy na jednej z nich, z dala od reszty, z dala od domu.

- Przepraszam, że tak wyszło. Świetnie mi się tańczyło. Tak… inaczej – zaczęła, patrząc na swoje buty. Czerwone buty na dziesięciocentymetrowym obcasie. Mimo to nadal była niższa ode mnie. Właśnie miałem się odezwać, powiedzieć coś w stylu, że to przecież nie jej wina, nic się nie stało, ale zauważyłem, że ramiączko z białej sukienki osunęło się na jej ramieniu. Mój bystry wzrok wypatrzył
w tym momencie rzecz jeszcze jedną. Dziewczyna nie miała biustonosza. Nie było ani ramiączek z tej jakże zbędnej części garderoby, a już na pewno jej sutki nie byłyby przecież tak widoczne. Cholera, mój chłopak zaraz nie wytrzyma! Spokojnie, wdech, wydech, wdech, wydech… Wyciągnąłem rękę i chwytając za ramiączko umieściłem je na pierwotnym miejscu. Spojrzała na mnie. Nasze oczy się spotkały – Masz piękne zielone tęczówki – kurwa że co?! Chyba śnię!

- Hah, dzięki, ale możesz mi wierzyć, że moje tęczówki przy twoich wymiękają. Błękit oceanu jest zdecydowanie ładniejszym kolorem niż zieleń wiosennego liścia.

- Jestem w szoku. Naprawdę ty to powiedziałeś? – zaśmiała się perliście. Zastanawiam się właśnie nad tym samym. „Zieleń wiosennego liścia”?! I powiedźcie mi, że mnie nie popierdoliło.

- Często mówię takie rzeczy – tak, jasne. Nic tylko sobie trwonię o zielonych listkach. Marihuany chyba.

- Wiedziałam, że jesteś inny – szepnęła i dotknęła mojej twarzy. Po pierwsze, nie poczułem nic nowego, takie tam macanie. Po drugie, cholera, serio jestem mistrzem w podrywaniu. Strasznie szybko poszło. Zaraz będzie moja. No i po trzecie, mój chłopak nie wytrzyma już długo. Wpiłem się w jej usta. W te piękne, pełne usta. Smak malinowy, cudownie – Nie mogę – powiedziała po chwili odsuwając mnie lekko, acz stanowczo od siebie.

- Mary, kochana Mary, zapomnij na chwilę o Peterze, zapomnij o całym świcie. Pragnę cię i wiem, że ty również… - nie dała mi dokończyć. Zamknęła mi usta pocałunkiem, krótkim, ale jednak.

- Tak, pragnę cię, ale nie mogę tego zrobić Peterowi, nie mogę – wstała i podeszła do najbliższego drzewa, opierając się o nie – Nie mogę – powtarzała. Wiecie, że gdybym wdał się w dyskusję i zaczął jej tłumaczyć, że to przecież nic nie znaczy, rozmyśliłaby się? Wiecie, że gdybym powiedział cokolwiek mogłaby odejść? Cóż, dokładnie tak by było, gdybym się odezwał. Tyle że się nie odezwałem. Podszedłem do niej i spoglądając jej przeciągle w oczy, ponownie wtopiłem swe usta w jej lekko rozchylone wargi. Muszę powiedzieć, że malinowy smak ust jeszcze bardziej mnie podnieca. Cóż, chciała tego, prawda? Nie wziąłem jej siłą. Po prostu sprawiłem jej niezapomnianą przyjemność. Sobie przy okazji też. No i wygrałem whisky.

______________________________

 Skromnie mówiąc, mój ulubiony rozdział. Początki zawsze wychodzą mi tak idealnie (haha!). Mam nadzieję, że Wam również się spodobał.

Mam tyle nauki (mapy Ameryki/Europy/Australii; socjologia), a tak mało chęci, że chętnie bym się zaszyła pod poduszką i nie wychodziła na światło dzienne. Straszne, że majówka, a nie można odpocząć. Nawet pogoda krzyczy "siadaj do książek, no!".

Pozdrawiam serdecznie! :)