Rozdział 011

Leżałem w łóżku gapiąc się bezustannie w sufit. Próbowałem przypomnieć sobie słowa Mary, kiedy byliśmy razem. Wspominała coś, że się jej podobam? Przecież mi się opierała, prawda? Jednak mogła od razu odejść, wrócić do Petera, kiedy ją pocałowałem.

Kołysaliśmy się w rytm piosenki, aż niespodziewanie usłyszałem, że blondynka potrzebuje na chwilę się przewietrzyć. (…)

- Przepraszam, że tak wyszło. Świetnie mi się tańczyło. Tak… inaczej – zaczęła, patrząc na swoje buty. (…) Spojrzała na mnie. Nasze oczy się spotkały – Masz piękne zielone tęczówki – kurwa że co?! Chyba śnię!

- Hah, dzięki, ale możesz mi wierzyć, że moje tęczówki przy twoich wymiękają. Błękit oceanu jest zdecydowanie ładniejszym kolorem niż zieleń wiosennego liścia.

- Jestem w szoku. Naprawdę ty to powiedziałeś? – zaśmiała się perliście. Zastanawiam się właśnie nad tym samym. „Zieleń wiosennego liścia”?! I powiedźcie mi, że mnie nie popierdoliło.

- Często mówię takie rzeczy – tak, jasne. Nic tylko sobie trwonię o zielonych listkach. Marihuany chyba.

- Wiedziałam, że jesteś inny – szepnęła i dotknęła mojej twarzy. (…) Wpiłem się w jej usta. W te piękne, pełne usta. Smak malinowy, cudownie – Nie mogę – powiedziała po chwili  odsuwając mnie lekko, acz stanowczo od siebie.

(fragment z rozdziału 1)

Oj tak, to był naprawdę udany pocałunek. Ale… działo się coś jeszcze, coś ważniejszego.

- Mary, kochana Mary, zapomnij na chwilę o Peterze, zapomnij o całym świcie. Pragnę cię i wiem, że ty również… - nie dała mi dokończyć. Zamknęła mi usta pocałunkiem, krótkim, ale jednak.

- Tak, pragnę cię, ale nie mogę tego zrobić Peterowi, nie mogę – wstała i podeszła do najbliższego drzewa, opierając się o nie – Nie mogę – powtarzała.

(fragment z rozdziału 1)

„Tak, pragnę cię”, te słowa szumiały teraz w mojej głowie. Jaki ja byłem kurwa głupi. Ona naprawdę przespała się ze mną, bo się jej podobam. Oddała mi się, bo myślała, że możemy być razem. Dlaczego jednak po tym zdarzeniu mnie unikała? Fakt, że rozpoczął się nowy rok szkolny to zapewne nie powód. Mogła podejść, zagadać. Czekała na mój ruch? Może być. A kiedy ja nie wyszedłem z inicjatywą, trochę się wkurzyła, no i pojawiła się Zoey. Tylko… co ona sobie myśli? Że jak pozbędzie się Zo, to z nią będę? Idiotka. Przecież wiadomo, że umawiam się z laskami tylko po to, by zaliczyć, powiększyć kolekcję, no i zaspokoić pragnienie. Nie wiem dlaczego widzi w Zo jakiekolwiek zagrożenie. Jedno jest jednak pewne: nie pozwolę jej skrzywdzić.

*

- Adam!

- Chyba jeszcze nikt nie przytulał mnie tak mocno. Nie wspomnę już kiedy ostatni raz zostałem tak soczyście obcałowany przez dziewczynę. W dodatku tak piękną dziewczynę.

- Zapewne kiedy Zo cię calowala – stwierdziła Emily, a mój wzrok automatycznie powędrował w stronę blondynki. Zaczerwieniła się lekko; wiecie już, że strasznie mi się to u niej podoba. Wygląda wtedy tak słodko, uroczo i w ogóle… jest piękna. Nie na tyle, bym się zauroczył czy coś, nie myślcie sobie. Polubiłem Zoey, naprawdę. I tyle.

- Zoey mnie nie całowała – odpowiedziałem z uśmiechem, spoglądając już na małą.

- Jesce – powiedziała z cwanym uśmieszkiem, po czym spojrzała na dziewczynę siedzącą, jak zawsze, na łóżku – Zo, powiedź mu – dodała. Kolejny raz mój wzrok wylądował na dziewczynie, jednak ona nie zaszczyciła mnie spojrzeniem – Nooo, Zo… – nalegała mała.

- Zoey – zacząłem – Zo – nalegałem, kiedy się nie odwróciła – Co masz mi powiedzieć? – cisza. Blondynka wciąż tępo wpatrywała się w Emily, mnie nie uraczyła nawet przelotnym spojrzeniem.

- Em, tego miałaś nie mówić – powiedziała nagle, po czym szybko wstała z zajmowanego dotychczas miejsca i ruszyła w stronę drzwi – Do jutra – powiedziała jeszcze zanim zniknęła za drzwiami.

- Ee, Emily, co się stało? O co chodzi?

- Sama ci w końcu powie, zobacys – ostatnie słówko powiedziała poruszając zabawnie brwiami.

- To lecę ją podpytać. Do jutra, mała – ucałowałem ją w czoło, po czym pobiegłem na parking. Nie myliłem się. Stała oparta o mój samochód. Nie spojrzała na mnie, gdy się zbliżałem, ani gdy stanąłem przed nią – Zo, co się stało?

- Powiedziała za dużo, po prostu.

- Właśnie, że nic nie powiedziała. Nie potrafię czytać w myślach, naprawdę nie wiem o co chodzi.

- I dobrze – spojrzała na mnie. W końcu. Była tak blisko…

- Zo – zbliżyłem się do niej na tyle, że nasze twarze dzieliło może z pięć centymetrów – Powiedź – szepnąłem – Proszę – dodałem. Milimetrami, powolutku, zmniejszałem odległość dzielącą nasze usta.

- Zawieź mnie do domu – usłyszałem i bańka mydlana pękła. Odsunąłem się od dziewczyny, by móc wyczytać z jej oczu czy naprawdę chce, bym zawiózł ją już do domu, jednak szybko odwróciła wzrok. Wyciągnąłem klucz, nacisnąłem przycisk otwierający zamki, co było skutkiem natychmiastowego usadowienia się dziewczyny na miejscu pasażera. Oniemiały z zaistniałej sytuacji, obszedłem auto i wsiadłem.

- Zo…

- Adam, proszę, chcę wrócić do domu.

- Nie zawiozę cię do domu póki nie powiesz mi o co chodzi – spojrzała na mnie. Widziałem w jej oczach… strach? Panikę? – To na pewno nic takiego, a ty robisz z igły widły. Mnie możesz powiedzieć. Zo, kurwa, możesz mi zaufać – podniosłem głos, na co dziewczyna drgnęła – Przepraszam, nie powinien. Po prostu… Zo… boli mnie sposób w jaki się teraz zachowujesz. Dlaczego nie możesz ze mną po prostu porozmawiać? Cóż takiego masz mi powiedzieć? Chodzi o Emily? Coś się stało? Tobie coś się stało? Zoey, naprawdę chcę się dowiedzieć.

- Pamiętasz naszą ostatnią rozmowę?

- Pamiętasz swoją pierwszą miłość? – milczała. Spojrzałem na nią ponownie, jednak ona i tym razem wypatrywała czegoś za oknem – Zoey? Pamiętasz?

- Chyba do końca świata będę pamiętać te zielone tęczówki i to szczęście malujące się w nich za każdym razem, gdy mnie widziały – nie zaszczyciła mnie spojrzeniem. Nawet krótkim, przelotnym.

- Facet był prawdziwym szczęściarzem. Co się stało?

- Czasem bywa tak, że człowiek nie słyszy szeptów swojego serca, które woła o miłość. Lub też stara się te szepty zagłuszyć. Myślę, że mój ukochany wybrał tę drugą opcję…

(fragment z rozdziału 9)

- Pamiętam. Wspominałaś o swojej pierwszej miłości. Że twój ukochany… zagłuszył szepty serca. Co to ma do rzeczy?

- Wszystko Adamie, wszystko – to powiedziawszy wysiadła z samochodu i podchodząc od przodu, oparła się o maskę. Cóż, wysiadłem i stanąłem przed nią. Chciałem się dowiedzieć cóż takiego ukrywa ta dziewczyna.

- Nic nie rozumiem Zoey. Możesz jaśniej?

- Pomyśl Adam, proszę – szepnęła.

- Zo, o czym mam myśleć? Mam zgadywać kim był ten facet? Przecież ja go nawet nie znam.

- Znasz… znasz bardzo dobrze.

- Może mi po prostu powiesz o kogo chodzi?

- Może ci po prostu pokażę, co?

- Dobra, gdzie musimy pojechać? – uśmiechnąłem się łobuzersko. Miałem zobaczyć jej pierwszą miłość. Ponadto znam gościa. Nie wierzę, po prostu nie wierzę. Zdradzić Wam coś jeszcze? Nie cieszę się z tego powodu, że dowiem się kto to. Raczej cieszy mnie fakt, że będę mógł namówić kolesia, by umówił się z tą piękną dziewczyną. Nieważne, że to dziewczyna, na której mi kurewsko zależy.

- Chyba tylko tutaj – położyła swoją dłoń na mojej lewej piersi. Spojrzałem na nią, wciąż nie rozumiejąc o co chodzi – Powiedziałam ci ostatnio, że te zielone tęczówki będę pamiętać do końca świata. Twoje zielone tęczówki.

____________________________

Cieszycie się, że jest rozdział? Ja bardzo. Nawet nie wiecie jak przyjemnie mi się go pisało. W tym tygodniu miałam dwa egzaminy i mogę się Wam pochwalić, że oba zaliczyłam na 5. Pozostał jeszcze jeden, w środę. Trzymajcie kciuki. :)

Anonimie, dziękuję Ci za każde słowo. Nie spamujesz; radujesz moje serce. Dziękuję Ci bardzo! :*

Aszyszo, cieszę się, że chcesz pozostać ze mną do końca. Dziękuję. :*

Szalone Pisarki - dzięki za wsparcie. :*