Rozdział 021

 KLIMAT - polecam (przy czytaniu i nie tylko) i pozdrawiam, devil-and-angel

To była najcięższa noc w moim życiu. Nie, zagalopowałem się. Jedna z najcięższych nocy. Najcięższa była, gdy zmarła moja mama. W każdym razie nie pamiętam, bym kiedykolwiek się tak wiercił w łóżku, budził milion razy czy łaził po nocy z powodu niemożności zaśnięcia. Naprawdę myślałem, że pierdolca dostanę. A ile ja się nakląłem. Przeprowadziłem nawet ciekawą konwersację… sam ze sobą. Chyba pierdoli mi się porządnie we łbie i nadaję się do szpitala dla czubków. Staram się zrozumieć dlaczego mój organizm reaguje tak, jak reaguje, ale nie potrafię. To, że nie mogłem w nocy spać… kurwa, tragedia. Cały dzień rozpierdalało mi czaszkę, tabletki nie pomagały. Poważnie, już z samego rana byłem w tak chujowym nastroju, że wystarczyłoby jedno głupie słówko wypowiedziane przez drugą osobę, bym maksymalnie się wpienił i rozpierdolił wszystko.

*

Jechaliśmy jakieś 40 minut, przez co na lotnisku byliśmy o 11:24. Cała droga zleciała nam na gadaniu o pierdołach. Nie chcieliśmy już zadręczać się myślą, że kolejny raz zobaczymy się dopiero za rok. Jednak, gdy weszliśmy do budynku… kurwa, ogarnęło mnie uczucie… sam nie wiem… jednocześnie targały mną emocje, których nigdy wcześniej nie doznałem w takim stopniu – strach, wręcz przerażenie, smutek, złość, gniew, rozpacz, panika, niepokój, a już nawet tęsknota. Chciałem się położyć na podłodze, zacząć ryczeć, walić pięściami i móc drzeć się w niebiosa. Wiecie, co jeszcze sobie wtedy pomyślałem i co mnie jednocześnie wkurwiło? Że nawet gdybym faktycznie zrobił taką scenę, Zoey i ta by wyjechała. Kurwa, dlaczego?! Ma siedemnaście lat! Po chuj jakieś rodzince z Kanady już prawie pełnoletnia dziewczyna? Kurwa, w dodatku z Anglii! No po chuj, ja się pytam?!

- Pasażerów lotu numer sto dwadzieścia jeden prosimy o udanie się do bramki numer dwa – kobieta to samo powtórzyła jeszcze w języku niemieckim, jak i polskim.

- To mój – szepnęła Zoey. Spojrzałem na nią. Nie patrzyła na mnie, tylko w podłogę. Ukrywała twarz za włosami, co znaczyło tylko jedno.

- Nie płacz, Aniele – przytuliłem ją. Mocno, jak zawsze. Poczułem jak drży. Zawsze, za każdym razem, gdy płakała byłem silny. Tego dnia nie wytrzymałem. Nim się zorientowałem, poczułem jak łza, jedna, a potem kolejna spływa po moim policzku. Mój Anioł spojrzał na mnie, a jej dłoń wylądowała od razu na moim policzku, by obetrzeć łzy. Potem błyskawicznie otarła i swoje, po czym uśmiechnęła się.

- Będę tęsknić.

- Ja już tęsknię – ponownie wtuliła się w mój tors. Mogłem ją chwycić na ręce, wsadzić do samochodu i wrócić do domu. Żałuję, że tego nie zrobiłem. Nasza historia mogłaby potoczyć się inaczej…

- Pasażerów lotu numer sto dwadzieścia jeden prosimy o udanie się do bramki numer dwa.

- Kocham cię Adam – szepnęła opierając swoje czoło o moje.

- Też cię kocham Zo. Zawsze będę – wpiłem się w jej usta, nie potrafiłem wytrzymać dłużej.

- Powtarzam: pasażerów lotu numer sto dwadzieścia jeden prosimy o udanie się do bramki numer dwa.

- Do zobaczenia kochanie – powiedziała szybko i chciała się oddalić, jednak złapałem ją za rękę powodując, że ponownie wylądowała w moich ramionach.

- Czekam na ciebie – szepnąłem i raz jeszcze ucałowałem jej rozpalone usta. Wiedziałem, że będzie mi ich brakowało, wręcz to czułem. Kiedy nasze usta się rozłączyły, Zoey ruszyła do bramki numer dwa. Spoglądałem za nią pragnąc, by raz jeszcze nasze spojrzenia się skrzyżowały. Dziewczyna jednak przeszła przez bramkę nie oglądając się za siebie. Traciłem już nadzieję, gdy się odwróciła. Spojrzeliśmy na siebie przeciągle, by po chwili wyszeptać nieme „kocham cię”. Potem zniknęła mi z oczu. Zostałem sam. Sam wśród tłumu. Stałem i patrzyłem w miejsce, w którym widziałem ją po raz ostatni. Stałem, a z moich oczu ciekły słone krople – Kocham cię – szepnąłem, już w przestrzeń. Nie mogła tego usłyszeć, chyba że dobry wiatr zaniesie jej te słowa. Wspominając o wietrze przypomniałem sobie jej słowa. Nasza miłość jest jak wiatr: nie widzisz jej, ale ją czujesz. Wtedy… sam pośród tłumu… czułem ją.

*

Wróciłem do domu nie mając ochoty dosłownie na nic. Pierwsza rzecz jaką zrobiłem? Sam w to nie wierzę, a jednak – podszedłem do ojca, przytuliłem go, po czym, po raz kolejny, zacząłem ryczeć.

- Wyjechała… zostawiła mnie… wyjechała, do kurwy nędzy…  – gadałem pomiędzy kolejnymi pociągnięciami nosem. Staruszek nie mówił nic, klepał mnie po plecach. Wiedział, że nie słowa były mi potrzebne. Wystarczała sama jego obecność, jego bliskość – Tato, wyjechała… – moje ręce kurczowo zacisnęły się na jego koszuli.

- Adam, ona wróci.

- Wróci… za rok – to powiedziawszy wpadłem w jeszcze większy ryk. Nie potrafiłem się ogarnąć. Chciałem chociażby na chwilę się uspokoić, jednak emocje, którą mną w tej chwili targały były zdecydowanie mocniejsze niż mogłoby się wydawać. Nie wiem ile tak stałem i kurczowo trzymałem się ojca, naprawdę nie wiem. Chyba  po prostu musiałem trzymać kogoś w ramionach.

- Ten rok minie tak szybko, że nim się obejrzysz Zoey będzie już z nami.

- Idę się położyć – stwierdziłem nagle, odsuwając się od ojca – Dzięki tato, za wszystko – uśmiechnąłem się, po czym ścisnąłem jego ramię w geście podziękowania. Kiedy dotarłem do pokoju, od razu ległem do łóżka. Leżałem tak dopóty, dopóki mnie nie olśniło. Zerwałem się do pozycji siedzącej i z kieszeni wyciągnąłem telefon. Na mojej twarzy momentalnie zagościł uśmiech. Wszedłem w wiadomości i zacząłem pisać. Dopiero po dłuższej chwili dotarła do mnie ta chujowa informacja, że Zo jest przecież jeszcze w samolocie – Kurwa – rzuciłem telefonem, na szczęście na łóżko. Ległem z powrotem na łoże, chwyciłem się za głowę. Ból wciąż nie ustąpił – Kurwa – a co mi tam, jak klnę jest mi lepiej – Ja pierdolę – gdy zapalę też będzie mi lepiej. Wyciągnąłem z szafki paczkę fajek i nie zastanawiając się, zaciągnąłem się dymem. Siedząc na łóżku pragnąłem, by Zoey już była na miejscu. Przynajmniej mógłbym do niej napisać czy nawet zadzwonić – Kurwa, jak mnie jej już brakuje! – powiedziałem głośniej, po czym kolejny raz zaciągnąłem się dymem. Co będzie za trzy tygodnie, hm? Skoro teraz przeżywam jak mrówka okres, to co będzie za jakiś czas? 

_____________________________

Poleciłam Titanica, jako że przy tej piosence pisałam ten rozdział. Powiem Wam, że rozdział jest krótki (najkrótszy) nie z powodu braku weny, tylko właśnie z powodu piosenki - ryczałam jak bóbr pisząc rozdział, uwierzycie? Kolejny niebawem. Buziaki! :*