Rozdział 025

Po tej kilkuminutowej rozmowie miałem ochotę paść na podłogę i drzeć się w niebogłosy. Znowu to samo. Znowu tkwię w martwym punkcie. Usłyszałem jej głos, mogłem z nią porozmawiać – pięknie. Nie wiem kiedy znów ją usłyszę – porażka. Potrzebuję jej bliskości, teraz, już, natychmiast! Jak ja mam dalej funkcjonować, kiedy jedyna osoba, na której naprawdę mi zależy jest setki tysięcy kilometrów ode mnie?! Przez to wszystko robię takie głupoty jak kochanie się z Alice. Chociaż… czy zaspokajanie swoich potrzeb z WŁASNĄ DZIEWCZYNĄ to naprawdę głupota? Gdyby Zoey naprawdę mnie kochała zrobiłaby coś, powiedziałaby, że nie może wyjechać, poprosiłaby o ten zajebany telefon. Przecież gdyby powiedziała, że zostawiła tutaj chłopaka, to zapewne oddaliby jej komórkę. Jednak ona ma mnie w dupie. Tylko… po chuj zdzwoniła? No bo gdyby naprawdę miała na mnie wyjebane, to nie zadzwoniłaby do mnie z zapewnieniem o swoim uczuciu. Jebie mi się w głowie i to konkretnie. Chyba czas, by powrócić do starych zwyczajów. Było miło. Spędziłem z Zo cudowne chwile. Ona już nie wróci. Na co mam czekać? Na kolejny telefon? Na głupi sms? Mam przy sobie wspaniałą dziewczynę. Ponoć mnie kocha. Zerwała w końcu dla mnie z facetem. Co zrobiła panna Z.? Wyjechała. Pobawiła się trochę moimi uczuciami i wypierdoliła do Kanady. Pobawiła się uczuciami… Tak jak zwykle ja się bawię uczuciami dziewczyn… Kurwa! Łapią mnie jakieś wyrzuty sumienia! Pierdolę to! Muszę trochę pobzykać!

*

Od krótkiej rozmowy z Zoey minęły już dwa długie miesiące. Śmieszne jest to, że to była nasza ostatnia rozmowa – znaczy, że przez okres tych dwóch miesięcy nie miałem żadnego kontaktu z dziewczyną. Nie napisała nawet „u mnie wszystko ok”, nie mówiąc już o głupim „kocham cię”. Coraz bardziej zatracałem się w swoim życiu. Używałem sobie do woli – piłem, paliłem, ćpałem. Kurwa, ćpałem! Nie wiem co dokładnie mnie do tego skłoniło… Żal? Tęsknota? Miłość? Byłem w psychicznym dołku. Cud, że nie zacząłem się ciąć, choć do tego też nie było daleko… Alice nie starała się, by mi jakoś pomóc – kurwa, dzięki temu chujstwu byłem przecież łatwiejszy. Tak więc praktycznie każdą noc przez dwa miesiące spędziłem z rudą. Wkurwiała mnie tylko jedna rzecz: za każdym razem kiedy byłem z Alice, wyobrażałem sobie, że jestem z Zoey. Nie potrafiłem się powstrzymać, choć bardzo tego pragnąłem. Naprawdę chciałem zapomnieć o blondynce, o uczuciu, które nas połączyło, o świetle, które wniosła do mojego życia. Kiedy odeszła, zabrała to światło ze sobą. Może dlatego tak się stoczyłem? Wręcz dotknąłem dna. Jest coś jeszcze…

- Adam? – usłyszałem pewnego dnia, gdy wróciłem do domu. Byłem totalnie zalany i odurzony jakimś narkotykami, nawet nie wiem jakimi. Biorę, co dają – Synku?

- Czego? – warknąłem. Ojciec podszedł do mnie i spojrzał mi przeciągle w oczy.

- Narkotyki?

- Twoja jebana troska mnie poraża, ojczulku – zaśmiałem się.

- Adam, ty…

- Kurwa, znowu chcesz mi matkować?! Wiesz dobrze, że jebią mnie twoje rady!

- Idź do pokoju, ale już.

- Wiesz co? – zbliżyłem się do ojca na tyle blisko, że nasze nosy się stykały – Pierdol się! – krzyknąłem i wyszedłem z domu. Ba, wybiegłem. Słyszałem, że mnie woła. Miałem to gdzieś. Chciałem być sam. Poza tym… musiałem się napić. Tak więc tego dnia moja sielanka z ojcem się skończyła. A co w tym wszystkim jest najlepsze? Totalnie miałem to w czterech literach.

*

Życie mija szybko i bezproblemowo, gdy człowiek jest na haju, kurwa i hej! Następny miesiąc za mną, kurwa i hej! Hahahaha, ale odlot! Ee, jest taka bajka, nie kurwa? Ale nie wiem o czym. Nie oglądałem. Jebie mnie ona. Tak mi się tylko przypomniało, kurwa, no… I ten... Kurwa!

*

A ja kocham moją mamę, co ma włosy jak atrament! Leży pod ziemią i wszyscy ją jebią! Robaczki! Ptaszki! Nie kurwa, ptaszki nie… Ale o czym to ja w ogóle? Aj, pierdolę. Idę zapalić.

*

- Alice, ty moja Alice, daj dupy.

- Adam, zaczynasz przesadzać…

- Nie pierdol, tylko daj dupy, kurwa! – krzyknąłem. Podszedłem do dziewczyny i łapiąc ją w talii, przyciągnąłem do siebie.

- Adam, zostaw…! – się wyrywała – Adam! – i uderzyła mnie w policzek. Spojrzeliśmy sobie przeciągle w oczy.

- Ty szmato – wysyczałem – Nigdy więcej tego kurwo nie rób – odepchnąłem dziewczynę tak, że ta z impetem uderzyła o komodę znajdującą się za nią. Uśmiechnąłem się łobuzersko, po czym podszedłem do dziewczyny. Przylgnąłem do niej i zacząłem ją obściskiwać. Moje ręce wędrowały, dosłownie, po całym ciele dziewczyny.

- Proszę, nie… –  usłyszałem, kiedy w końcu zacząłem rozpinać jej spodnie. Spojrzałem w jej oczy… oczy zaszklone od łez… Ujrzałem przed sobą Zoey – Proszę – szepnęła raz jeszcze. Moja Zoey. Co ja kurwa robię, przeszło mi przez myśl. Nic nie mówiąc, wybiegłem z pokoju.

______________________________

Ponownie krótki, wiem. Ale wiecie, że warto cieszyć się z małych rzeczy, nie? :P Nie jestem zadowolona z tego rozdziału - chyba sama musiałam jakoś wyładować swoją złość, więc zrobiłam to na Adamie. Jednocześnie musiałam pokazać jak się pogrąża, jak w dość szybkim tempie stacza się na dno. Jak sam stwierdził - on już dobił do dna. Policzyłyście sobie ile już minęło? Zrobię to za Was - cztery miesiące! Tak, tyle czasu Adam już przeżył bez swojej Zoey. Jak mu idzie? xD

Buziaki! :*

PS: Korzystajcie z ostatniego tygodnia wakacji! Ja sobie jeszcze poleniuchuję! :P