Rozdział 026

Z dedykacją dla bacelonistki!

Za wczorajszą konwersację. :*

Siedziałem nad jeziorem, pod naszym drzewem – moim i Zoey. Kiedy wybiegłem z pokoju Alice musiałem udać się gdzieś, gdzie mógłbym spokojnie pomyśleć. Wybrałem więc to miejsce. Wiązało się z nim tak wiele wspomnień…

- Jesteś wariatem – zaśmiała się – Wariatem! – zawołała – Ale to jeden z powodów, przez które cię kocham – dodała ciszej obejmując dłońmi moją szyję i opierając swoje czoło o moje.

- Jeden z powodów mówisz? To dlaczego mnie jeszcze kochasz?

- Adam, kocham cię za to jaki jesteś, po prostu. Ludzi się nie kocha za coś, kocha się i już.

- Ja między innymi kocham cię za te sentencje. Pokazałaś mi, że w życiu liczą się inne rzeczy niż popularność. Pokazałaś mi miłość. Dziękuję – ucałowałem jej czoło. Zarumieniła się; to było piękne. Przytuliłem ją. Mocno – Let me be your hero – zanuciłem.

(fragment z rozdziału 18)

Kurwa, nigdy nie sądziłem, że będę kiedykolwiek śpiewał. A już tym bardziej nie przypuszczałem, że będę śpiewał dla dziewczyny. Jednak śpiewać mogłem tylko dla niej… tylko dla niej…

Siedziałem przy jeziorze już od ponad godziny i nigdzie nie mogłem spostrzec Zoey (…). Wydobyłem z paczki papierosa i, po uprzednim zapaleniu go, zaciągnąłem się dymem. Ulga przyszła w tempie błyskawicznym (…).

- Adam? – moje serce przyśpieszyło jeszcze zanim chyba do mózgu dotarła informacja czyj głos właśnie usłyszałem – Co tutaj robisz?

- Czekam na ciebie – powiedziałem, podnosząc się z zajmowanego dotychczas miejsca.

(…)

- Coś się stało?

- Chciałem cię zobaczyć. W szkole nie było okazji, by porozmawiać.

- Nie chciałam ci przerywać pogawędki z dziewczyną – oznajmiła hardo, odwracając się ode mnie
w stronę jeziora.

- Zoey, Alice i ja… nic nas nie łączy. Ona nic dla mnie nie znaczy.

- A więc pocałunek nic dla ciebie nie znaczy? – jej głos powoli zaczynał się łamać, a ja nie wiedziałem jak mam jej wszystko wytłumaczyć. Nie kocham jej. Ja po prostu… kurwa, nie wiem!

- Znaczy. Jasne, że znaczy…

- Więc ją kochasz – spojrzała na mnie. W jej oczach zgromadziło się już tyle łez…

- Zo, nie płacz – chciałem ją kurwa przytulić. Przygarnąć do siebie, objąć i szeptać jej do ucha, że może czuć się przy mnie bezpiecznie, że jej nigdy nie opuszczę, że już zawsze będę z nią i zrobię dla niej wszystko. Jednak gdy zrobiłem kolejny krok w jej kierunku, ona ponownie się cofnęła – Zoey?

- Nie chcę byś był ze mną z litości, Adamie – szepnęła, po czym ruszyła biegiem przed siebie. (…).

- Kocham ją – szepnąłem. Byłem sam. (…). W tamtym momencie wreszcie do mnie dotarło, że jedyna pewna, niepodważalna i niezmienna rzecz w moim życiu to jest właśnie to uczucie. Uczucie, że kocham Zoey.

(fragment z rozdziału 15)

O tak, w tym miejscu w końcu dotarło do mnie, że kocham tą dziewczynę. Kocham ją nad życie. Zrobiłbym dla niej wszystko. Mógłbym nawet za nią pojechać… Właśnie, dlaczego ja wcześniej nie wpadłem na ten pomysł? Jaki ze mnie kretyn! Nie, stop! Adam, ciulu, nie możesz jechać do Kanady! Mogę! Nie możesz! Adam, kurwa, ogar! Tak, po chuju zrobiłbym dla niej wszystko… Nawet do zajebanej Ameryki jechać nie mogę, bo mam pierdoloną szkołę, pierdolone zakończenie, pierdolone egzaminy. Zoey by chciała… Kurwa! Dość o Zoey! Dość! Naprawdę szlag mnie już trafia! Muszę przestać o niej myśleć! Ona nie wróci, nie wróci! Od tego dnia żyję pełnią życia. Pierdolę Zoey i to uczucie, którym ją darzę. Czas leczy rany, uleczy i mnie z tej chorej miłości.

*

Waliłem w drzwi jak opętany, aż w końcu musiała otworzyć. Raczej uchyliła lekko drzwi, zapewne bojąc się, bym nie wparował do środka i się na nią nie rzucił.

- Alice, ja… przepraszam – odezwałem się cicho – Moje życie się wali i nie powinien w to gówno wciągać ciebie, przepraszam – otworzyła drzwi na całą szerokość i z wielkim uśmiechem na ustach po prostu mnie przytuliła.

- Kocham cię, Adam – szepnęła.

- Wiem Alice, wiem – odsunęła się ode mnie, by spojrzeć mi w oczy. Czekała na ruch z mojej strony. Co miałem zrobić? Powiedzieć „ja ciebie też”? Nic nie powiedzieć? – A ja chyba powoli zakochuję się w tobie, mój rudzielcu – uśmiech, który pojawił się na jej twarzy w tym momencie jest nie do opisania. Wiem tylko, że jeszcze nie widziałem jej tak szczęśliwej. Wtuliła się we mnie jeszcze mocniej niż to uczyniła na powitanie. Ja za to szczelniej objąłem ją rękami i mocniej przycisnąłem do siebie. Tak myślę, że w tej chwili naprawdę w jakieś części zamknąłem rozdział życia z Zoey. Zacząłem nowy, z Alice.

*

Minął tydzień odkąd chciałem zgwałcić moją dziewczynę, od przeprosin, a także od rozpoczęcia prawdziwego związku z rudą. Co mam na myśli pisząc „prawdziwy związek”? Cóż, muszę przyznać, że wolałem skupić się na rozwijaniu uczucia między nami niż na seksie. Więc odrzuciliśmy seks na jakiś czas. Chodziliśmy na spacery, do kina, na zakupy. Wszystko robiliśmy razem. Mimo to, wciąż myślałem o Zoey. Nie potrafiłem wyrzucić jej z głowy. Wierzyłem jednak, że niebawem mi się to uda. Zrozumiałem, że Alice jest nie tylko dziewczyną do zaliczenia. Jest wartościowym człowiekiem, który posiada uczucia, którego łatwo można zranić. A kiedyś… dawno temu… doszedłem do wniosku, że już nie chcę nikogo ranić. Starałem się realizować powzięty tamtego dnia plan. Było jednak ciężko. Alkohol i papierosy wdarły się do mojego życia na stałe. Nie potrafiłem poradzić sobie z nałogami. Idąc na imprezę, wracałem z niej zataczając się. Paliłem średnio dwie paczki papierosów dziennie. Narkotyki? Impreza bez tego cholerstwa nie była imprezą. Jednak, po niedoszłym gwałcie na Alice, trochę „unormowałem” z tym ciulstwem. Chciałem i jednocześnie nie chciałem przestać…

- Stary, chodź zajarać! – krzyknął Pete, gdy byliśmy na imprezie, a ja akurat całowałem Alice. Strasznie polubiłem tą czynność; w sensie: całować rudą.

- Zaraz wracam, kochanie – powiedziałem, ucałowałem mojego rudzielca w nosek, po czym dołączyłem na podwórku do przyjaciela.

- W końcu otrząsnąłeś dupę i nie olewasz tej ślicznotki – Peter poklepał mnie po plecach, a ja spojrzałem na niego jak na totalnego kretyna.

-  Naprawdę cię to obchodzi?

- Jesteś moim kumplem, jasne, że mnie obchodzi.

- Co knujesz?

- Knuję? Adam, co ty pierdolisz? Za dużo ćpiesz.

- Nie wmawiaj mi kurwa, że za dużo ćpam. Sam mnie namówiłeś na pierwszą dawkę tego chujstwa, ciulu. Zastanawiam się tylko jaki w tym wszystkim masz interes? Namawiasz mnie na bycie z Alice, dlaczego?

- Bo to fajna dupa.

- Peter, a co z zaliczaniem każdej panny?

- Możesz to nadal robić.

-Jesteś popierdolony – zaśmiałem się szeroko się uśmiechając – Ale kocham cię, pojebańcu – nigdy nie sądziłem, że mu to powiem, ale musiałem. Pomimo naszych sprzeczek i nieporozumień, on zawsze był przy mnie. Był jak brat, którego nigdy nie miałem. Wkurwiał mnie, to fakt, ale kto nas tak naprawdę nigdy w życiu nie wkurwił? No właśnie, nie ma takiej osoby. Nawet taka idealna Zoey potrafiła mnie wkurwić… swoim wyjazdem, swoim milczeniem, a nawet swoim pojebanym uczuciem, od którego teraz za wszelką cenę chciałem uciec.

- Chłopcze, co z moimi trzema butelkami whisky? – zapytał łobuzersko się uśmiechając.

- Wiesz, że będą tylko dwie, nie?

- Co?! Niby czemu?

- Zakład o twoją dziewczynę, misiu – puściłem mu oczko, lecz on nie był w humorze – Co jest? Znów chodzi o Mary? – a o co kurwa mogło chodzić? Nic, tylko by na nią wiecznie czekał. Nie ważne, że dziewczyna go nie chce, że wolała pieprzyć się z jego najlepszym przyjacielem… on i tak uparcie wierzy, że kiedyś będą razem. Może powinien wziąć z niego przykład i czekać na Zoey…? Hahahah, dobry żart. Do usranej śmierci bym się nie doczekał.

- Wciąż ją kocham, stary. Kurwa, kocham ją – powiedział. Po raz pierwszy od rozstania przyznał się, że nadal darzy tą idiotkę uczuciem. Wiedziałem co czuje. No… może nie do końca. W końcu Mary nie wyjechała na drugi koniec świata. Mógł być blisko niej…

- Pete, ona nie zasługuje na ciebie – stałem się na tyle troskliwy, że przytuliłem debila. Ostatni raz obejmowaliśmy się tak chyba jak mieliśmy po siedem lat, czyli jakieś… dwanaście lat temu. Nie ma źle.

- Adam! – usłyszałem, że Alice mnie woła, więc poklepałem przyjaciela po plecach, raz jeszcze szepnąłem, że ma się nie przejmować taką dupodajką i wróciłem do środka. Pomieszczenie było wypchane ludźmi, dosłownie. Chcąc przejść trzeba było ocierać się o każdą osobę, każdą rzecz. Trudno było się odnaleźć, jednak miałem to szczęście, że moją dziewczynę charakteryzowały płomienne włosy.

- Jestem – szepnąłem do odwróconej tyłem do mnie dziewczyny i złożyłem całusa na jej szyi. Delikatnie odwróciłem ją przodem do siebie i zanurzyłem się w jej ustach.

- Szukałam cię. Mary się tu kręci. Szuka Petera. Zaraz ją zawołam, to ją zapr…

- Nie – przerwałem jej stanowczo – Nie wołaj jej. Chodźmy już.

- Ale…

- Chodź – pociągnąłem ją za rękę, by móc opuścić imprezę. Nie obchodziło mnie, że nie pożegnałem się ze znajomymi, z Peterem. Nie chciałem, by przyjaciel zauważył mnie w towarzystwie swojej byłej. Pewnie dopisałby sobie jakąś historię i uznałby, że chcę mu odbić dziewczynę. Tak, pojebane z jego strony, ale tak już Mary działa na tego człowieka. Toteż lepiej jej unikać. Jednak nie zawsze jest to możliwe…

_____________________________

Rozdział pojawił się bardzo szybko, nieprawdaż? Naprawdę długo nad nim siedziałam, ale opłacało się, bo jestem z niego bardzo zadowolona (nie to co poprzedni). Mam nadzieję, że Wam się również podoba. Kiedyś pisałam, że to jeszcze nie koniec historii z Mary, pamiętacie? Chyba nadeszła jej chwila prawdy. Już sama się nie mogę doczekać! :P

PS: barcelonistko, cieszysz się, że Adam postanowił zapomnieć o Zoey i stara się ułożyć sobie życie u boku Alice? I spokojnie, nie skończyli robić niegrzecznych rzeczy, haha. :*