Rozdział 028

Kiedy spojrzałem na zegarek była 02:18, a więc od mojej rozmowy z Zoey minęło ponad sześć godzin. Alice już dawno spała obok, a ja nie potrafiłem zasnąć. W głowie wciąż miałem „Adam, kocham cię” wypowiedziane przez łzy. Po prostu nie wiedziałem co mógłbym zrobić, by być blisko niej. Teraz, kiedy emocje opadły, zacząłem żałować, że tak się uniosłem. Fakt, powiedziałem prawdę, ale chyba zrobiłem to zbyt agresywnie. Kolejne minuty strasznie się ciągnęły, co zaczynało powoli mnie irytować. Wciąż nie potrafiłem zasnąć, więc chwyciłem leżący obok, na szafce nocnej, telefon. Wyrzuty sumienia były zbyt silne.

Przepraszam Aniele. Po prostu tęsknię. Wariuję tu bez Ciebie. Jest coś jeszcze –  ja też Cię kocham! :*

Nie wiem dlaczego napisałem jej coś takiego. Uczucia wzięły górę. W końcu niezależnie od tego z kim bym się spotykał/całował/kochał, to jednak Zoey była pierwszą, którą pokochałem. To ona pokazała mi, że w życiu liczy się coś więcej niż seks. Pomogła mi odkryć samego siebie. Wiem, że gdyby tu była nie popadłbym w nałogi. Jednak nie było jej przy mnie. Jej miejsce zajęła Alice. Zaskakująca i piękna Alice. Powoli zaczynałem robić się senny, kiedy usłyszałem wibrację. Moje serce automatycznie przyśpieszyło. Sięgnąłem po telefon i odczytałem wiadomość.

Nie masz za co przepraszać, kochanie. Wiem, że źle zrobiłam. I masz rację – bez sensu czekać na mnie, kiedy nawet nie wiesz czy wrócę. Dlatego nie mam Ci za złe, że jesteś z Alice. W końcu sama prosiłam Cię, byś z nią został. Rozumiem to i szanuję. Właśnie podjęłam decyzję – nie wracam. Nie chcę psuć życia ani Tobie, ani Alice. Szczęścia! Kocham Cię! :*

Miałem ochotę krzyczeć, skakać, płakać, rozwalać. Miałem ochotę umrzeć. Podjęła decyzję?! Teraz?! Tak nagle?! Nie mogłem jej odpisać, bo by mnie rozniosło. Musiałem z nią porozmawiać. Tak jak mnie Bój stworzył wyszedłem na balon, przymykając za sobą drzwi, by tym razem nie obudzić rudej. Wybrałem numer i czekałem. Jeden sygnał, drugi, trzeci…

- Adam, to nie pora… – szepnęła.

- Pojebało? – przerwałem jej – Naprawdę zostajesz?

- Jesteś z Alice, więc…

- Kurwa, czy do ciebie naprawdę nie dociera? Jesteś tak tępa czy tylko udajesz, hm? Kurwa, Zoey, kocham ciebie i tylko ciebie. Nasza miłość jest jak wiatr: nie widzisz jej, ale ją czujesz, pamiętasz? Bo ja pamiętam. Pamiętam również, że mówiłem, iż będę tu na ciebie czekał, że gdziekolwiek pójdziesz, cokolwiek zrobisz,  ja zawsze będę za tobą. Pamiętasz? – usłyszałem jak cichutko pociąga noskiem. Mogłem to sobie wyobrazić tak dokładnie, jakby stała obok – Zoey, pamiętam wszystko: każde spotkanie, każde zdanie, ten szalony pierwszy pocałunek i każdy następny. Ty pamiętasz?

- Oczywiście, że pamiętam. Codziennie przywołuję w myślach inne zdarzenie, by nie zapomnieć ani jednej sekundy spędzonej z tobą. Ale kiedy usłyszałam Alice…

- Sama prosiłaś…

- Wiem, ale gdy ją usłyszałam… To mnie przerosło.

- Kocham cię, aniele.

- Bądź szczęśliwy, kochanie. Żegnaj Adam.

- Zo! – wydarłem się.

- Zawsze będziesz za mną, wiem to – powiedziała, po czym usłyszałem ten cholerny dźwięk, gdy druga osoba się rozłącza. Dosłownie, wpadłem w histerię. Zacząłem tak spazmatycznie ryczeć, że brakowało mi tchu. Ponownie wybrałem jej numer, jednak nie odbierała. Wybrałem więc kolejny raz i kolejny, aż w końcu dostałem sms’a.

Adam, proszę… nie dzwoń więcej…

Tyle. Nic więcej. Kurwa! Kurwa, kurwa, kurwa! Mój szloch pogłębiał się coraz mocniej, zacząłem drżeć na całym ciele. Jak ona mogła mi to zrobić? Jak?!

- Zoey – szepnąłem. Wiedziałem, że mnie nie usłyszy. Po prostu nie mogłem tego przeżyć. Jakby ktoś nagle zabrał mi dostęp do tlenu.

- Adam? Co się stało? – usłyszałem za sobą. Odwróciłem się, by na nią spojrzeć. Ponownie stała naga. Ponownie miałem pierdolone deja vu, tyle że poprzednim razem nie stałem przed nią rycząc jak małe dziecko. Nic nie powiedziała, podeszła do mnie i objęła mnie rękoma. Wtuliłem się w nią jak największy wariat, jednakże potrzebowałem tego. Potrzebowałem czyjejkolwiek bliskości. Najbardziej jednak potrzebowałem Zoey.

*

Kolejne dwa dni spędziłem w barze. Nikt nie wiedział gdzie przesiaduję, a jako że był weekend mogłem sobie na to pozwolić. Zresztą, gdyby nawet nie było weekendu, to i tak nie pokazałbym się w szkole. Musiałem odreagować, a udawało mi się to tylko z pomocą alkoholu, papierosów i dragów. Szczerze powiedziawszy… nie pamiętam nic z tych dwóch dni. Ciemność.

*

Czerwiec. Jestem już po końcowych egzaminach. Został tydzień szkoły. Za tydzień dowiem się też jak mi poszło. Haha, jak mi mogło pójść? Ledwo kontaktuję z otoczeniem. Topię się.

*

Wyniki. Utonąłem. Poprawa we wrześniu. Ostatnia szansa. Pojebane, że ostatnia skoro będę pisać drugi raz. Nieważne.

- Adam, możemy porozmawiać? – ups, chyba już wie. Zaraz się posikam ze strachu, hahaha.

- Co się stało, że mój kochany tatuś chce ze mną porozmawiać? – zapytałem z kpiną.

- Synu, co się z tobą dzieje? Dogadywaliśmy się…

- Przestań udawać. Obaj dobrze wiemy, że się boisz. Boisz się, że przyniosę ci wstyd, że będziesz mnie musiał wyciągać z pudła…

- Adam, nie zaliczyłeś egzaminów.

- Wiem, no i?

- Zoey wie? – co?! Czy on naprawdę to powiedział? Naprawdę zapytał o nią? Spojrzałem na niego jak na totalnego kretyna – Pewnie, że nie wie. Po co jej mówić takie rzeczy…

- Zo mnie zostawiła, ok?! Więc niby co?! Mam zadzwonić i powiedzieć: „Cześć aniele, nie zdałem egzaminów. Jest mi cholernie wstyd, ale nie radziłem sobie bez ciebie.”?! Tak mam to rozegrać?! – ojciec spojrzał na mnie współczująco.

- Nie wiedziałem…

- Jasne, że nie. Nie interesuję cię!

- Adam! Cholera, nie mów tak! Dobrze wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko. Wszystko, synu!

- Więc kurwa spraw, by była znów przy mnie! – popłakałem się. Ostatnio wszystko mnie przerastało. Nie radziłem sobie, byłem małym chłopcem zagubionym w obcym świecie wśród tłumu ludzi, który nie potrafił mi pomóc. Ojciec podszedł do mnie i mnie przytulił. Nie wyrywałem się. Od dawna tego pragnąłem, tylko nie potrafiłem się do tego przyznać.

- Co się stało? – zapytał. Opowiedziałem. Wszystko. Całą historię – Wiem jak ją sprowadzić z powrotem, synku – spojrzałem na niego z niedowierzaniem. Bo niby co mógł zdziałać? Wysłać po nią prywatny odrzutowiec? Załatwić komandosów, żeby ją porwali? – Pomogę ci, Adam. Zaufaj mi.

______________________________

Miał być na początku września, ale tak sobie siedziałam, słuchałam Króla Popu (dziś miałby 55 lat. Happy Birthday Michael Jackson! God bless you!) i coś mnie tchnęło, by dodać. Chyba moja ulubiona piosenka... KLIK.