Rozdział 029

Kolejny miesiąc spędziłem będąc totalnie odciętym od świata. Nie spotykałem się ani z Alice, ani z Peterem, ani z nikim innym. Chcąc uzyskać pomoc ojca, musiałem mu obiecać, że zrobię wszystko, co tylko mi każe. Robiłem więc wszystko – chodziłem na spotkania anonimowych alkoholików, jak i uczestniczyłem w spotkaniach zrzeszających ludzi uzależnionych od narkotyków. Aby zapobiec tak nadmiernemu paleniu, zażywałem tabletki. Mogę się szczerze przyznać, że byłem z siebie cholernie dumny. Byłem również cholernie wdzięczny ojcu za pomoc. Nie poradziłbym sobie bez niego. Jednakże, prócz tylu „zajęć” na co dzień, miałem jeszcze jedno. Każdego dnia, rano i wieczorem, pisałem do Zoey. Wiadomości były różnej treści: od samego „dzień dobry” poprzez wyznanie miłości aż do opisywania przebiegu dnia. Oczywiście nigdy nie wspomniałem o tym, że muszę się leczyć od uzależnień. Nie chciałem, by się martwiła. Chociaż… czy ona w ogóle o mnie myślała? Cóż, nie odpisała na choćby jedną wiadomość. Po prostu przez cały miesiąc pisałem sobie do osoby, która jakby zapadła się pod ziemię. Nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić, tak więc pomimo faktu, że odczuwałem wielką dumę ze swojej postawy, to jednak brak odzewu ze strony Zoey powodował, że miałem wszystko w dupie. Totalne załamanie nastąpiło tydzień temu.

Wróciłem właśnie ze spotkania AA. Wszedłem do domu trzaskając drzwiami. Chciałem jak najszybciej zdjąć buty, by móc zaszyć się w swoim pokoju, jednak te – jak na złość – nie chciały opuścić moich stóp. W końcu udało mi się ściągnąć prawego buta. Lewego chciałem zdjąć prawą, uwolnioną już, nogą, aczkolwiek niespodziewanie straciłem  równowagę i upadłem na podłogę.

- Kurwa! – siłowałem się jeszcze z butem, gdy do przedpokoju wszedł mój ojciec.

- Co się stało?

- Pierdolony but nie chce zejść – warknąłem. W końcu dokonałem tego! Zdjąłem to cholerstwo z nogi i rzuciłem w stronę drugiego buta.

- Nie Adam. Co się naprawdę stało? – ponowił pytanie ojciec, podkreślając nacisk na słowo „naprawdę”. Ja akurat zdążyłem podnieść dupę z podłogi. Za dobrze mnie zna…

- Jebie mnie ta cała terapia, wiesz? Naprawdę mnie to pierdoli. Nie mam ochoty tam więcej chodzić – powiedziałem i, wymijając ojca, wkroczyłem na schody.

- Dlaczego? – czy on zawsze musi być taki dociekliwy. Nie odezwałem się, szedłem dalej. W końcu dotarłem do pokoju, jednak gdy chciałem zamknąć drzwi, poczułem opór. Mój ojciec zablokował drzwi ręką – Dlaczego? – wszedł do środka.

- Po prostu – wzruszyłem ramionami spoglądając na rodziciela. Nie odpowiedział, mierzył mnie spojrzeniem. Wiercił mi dziurę w mózgu – Kurwa, to nie ma sensu! Zoey się nie odzywa! Piszę do niej codziennie, jak mówiłeś. I chuj. Nie odpisała. Ani razu! – ojciec spojrzał na mnie z zatroskaną miną.

- To normalne. Nie sądziłem, że się odezwie – mój wzrok w tamtym momencie wyrażał „popierdoliło cię do reszty, kretynie?”.

- Więc może wyjawisz mi w końcu ten swój genialny plan, co? Bo jak dotąd, to stwierdziłeś tylko, że mam iść na terapie i pisać do niej. Tato, nie daję już rady – czułem jak mój głos powoli się łamie – Nie wiem czy warto… Nie wiem czy ona wróci… Co jeśli nie? Ja pierdolę, po co mi to wszystko jeśli ona i tak nie wróci?!

- Po co? Adam, jeśli nie dla niej, to zrób to dla siebie. Tylko i wyłącznie dla siebie – powiedział, po czym mnie przytulił – Obiecaj, że się nie poddasz – szepnął – Obiecaj.

- Obiecuję, tato.

To był straszny dzień. Myślałem, że naprawdę sobie nie poradzę. W sumie, im dłużej by się nad tym zastanowić… Gdyby nie ojciec, nie poradziłbym sobie. Jakie to szczęście, że go mam! Że mnie wspiera, troszczy się o mnie… że mnie kocha. A ja kocham jego.

*

Kolejne dwa tygodnie za mną i jestem z siebie kurewsko dumny – terapia pomaga! W ogóle nie ciągnie mnie już do alkoholu, a już tym bardziej do narkotyków. Jedyne co, to rzucenie palenia nie jest prostą sprawą – te tabletki są jakieś chujowe. Nie wiem co za świństwo wyprodukowali.

*

W końcu mogłem spotkać Alice. Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego jak się za nią stęskniłem. Brakowało mi jej głosu, śmiechu, oczu… wszystkiego. Brakowało mi całej jej. Cholernie się ucieszyłem, gdy po minięciu dwóch miesięcy odkąd zacząłem terapię, mogłem ją w końcu zobaczyć. Jednak powitanie z jej strony nie było tak piękne jak to sobie wyobrażałem – trzasnęła mnie w policzek. Tak, właśnie, ja otworzyłem jej drzwi i od razu dostałem z liścia.

- Co ty sobie wyobrażałeś, idioto?! Dwa miesiące się nie odzywać?! Adam, myślałam, że te wakacje spędzimy razem!

- Zo, ja…

- Coś ty powiedział?!

- Alice znaczy się… ja… ja…

- Cholera, dlaczego ty zawsze wyjeżdżasz z tym psem?!

- Kurwa, łaziłem na odwyk, dobra? Nie mam zamiaru wysłuchiwać teraz twoich pojękiwań, jasne?

- Jak to… odwyk?! – mogę ją pierdolnąć? Proszę.

- Normalnie. Sama widziałaś ile alkoholu potrafiłem w siebie wlać, ile narkotyków przewinęło się przez moje ręce. Nie chciałem tego dłużej…

- Kochanie, mogłeś powiedzieć…

- Nie chciałem cię martwić.

- A ja głupia myślałam, że masz inną – zaśmiała się, po czym zarzuciła mi ręce na szyję i połączyła swe usta z moimi. Odwzajemniłem pocałunek, chyba nie miałem wyjścia. Dlaczego jednak w tamtej chwili, całując Alice, myślałem o Zoey?

______________________________

Jak widzicie, Adaś wychodzi na prostą. Kto się cieszy? Oczywiście devil-and-angel! Jeszcze długa droga przed nim, z wybojami, ale myślę, że sobie poradzi... :P

 Muszę się pochwalić - wczoraj byłam na "This Is Us" - ach, zakochałam się po raz drugi w tych idiotach! Cała piątka jest taka kochana! Nie mogę się doczekać, aż film pojawi się w internecie. Cholera, czuję się teraz jakbym była Directionerką, a przecież nią nie jestem, haha. xD

PS: barcelonistko, weź Ty napisz do mnie na GG, ok? :*

EDIT: Bym zapomniała! Życzę Wam jutro miłego, pierwszego dnia w szkole, kochane! :*