Rozdział 030

Wrzesień. A więc Zoey wyjechała… dziewięć miesięcy temu. Kurwa, masakra! Dlaczego od razu pomyślałem sobie: gdybym się wtedy z nią przespał, teraz mogłaby rodzić. Ja pierdolę, upadłem na mózg. Na szczęście się z nią nie przespałem, nie zaszła w ciążę, nie wygrałem whisky… Kurwa, nie wierzę, że to już rok temu zobaczyłem ją po raz pierwszy.

- Dostaniesz trzy butelki jeśli wygrasz ten zakład – poruszył zabawnie brwiami jak miał w zwyczaju, przez co musiałem się zaśmiać pod nosem.

- Zgoda. Co tym razem?

- Widzisz tamtą dziewczynę? Tą blondynkę? – wskazał na dziewczynę siedzącą w drugim rzędzie.

- Kpisz? – spojrzałem z powrotem na kumpla. Nie była brzydka, nie. Po prostu była zwyczajna, przeciętna, nic specjalnego. Długie blond włosy spięte dość niechlujnie w kucyk, maleńki, lekko zadarty nosek, małe, lecz pełne usta, dość blada cera. Taka… zwykła. Zapomnijmy o stroju, ok? Wyglądała na prawdziwą kujonkę. Szkoda tylko, że cały zestaw, czyli bluzka wraz z spódnicą, były na nią za małe.

(fragment z rozdziału 3)

Oto i moja Zoey z dnia pierwszego września zeszłego roku. Nie sądziłem wtedy, że się w niej zakocham. W końcu była „zwyczajna”. Nawet nie wiedziałem jak się mylę mówiąc te słowa. Nie była ani trochę zwyczajna. Wręcz przeciwnie. Była wyjątkowa. Ale tamtego dnia, po raz pierwszy, zobaczyłem również Alice…

To którą by tu wybrać jako pierwszą? Może szczupłą blondynkę w pierwszym rzędzie? Wygląda dość… apetycznie. Jej koleżanka, długowłosa brunetka, też niczego sobie. O, a ta ruda. Pierwsza ruda jaką widzę na oczy. Serio, pierwsza. Zadowolisz mnie dziś, maleńka.

(fragment z rozdziału 3)

Również tamtego dnia, kochałem się z rudą po raz pierwszy. W najbardziej pojebanych snach nie śniłem o tym, że kiedykolwiek się z nią zwiążę. A jednak jesteśmy razem. Moje życie bardzo się skomplikowało odkąd poznałem te dwie dziewczyny. I co w tym wszystkim jest najśmieszniejsze – kocham je, kurwa, obie.

*

- Adam, chodź do mnie! Woda jest cudowna! – zabrałem rudą nad jezioro. Tak, kurwa, nad TO jezioro. Jezioro, które myślałem, że na zawsze pozostanie moje i Zoey. Nie wiem po jakiego chuja ją tam zabrałem, ale stało się. Dziewczyna stała nieopodal brzegu, naga, wołając mnie. Cóż, jak mógłbym się nie skusić?

- Bomba! – krzyknąłem i znalazłem się pod wodą. Po wynurzeniu od razu poczułem jej usta na swoich. Jej nagie, mokre ciało przylgnęło do moich mokrych ciuchów. Nie było czasu, by się rozbierać. Dopiero w wodzie znalazłem na to chwilę. Alice mi pomogła, więc poszło całkiem zgrabnie i jakże szybko. Hahaha, kurwa, po raz pierwszy uprawiałem seks w wodzie!

- Kocham cię – szepnęła, kiedy wygrzebaliśmy się na brzeg. Ułożyła swoją głowę na moim torsie. Akurat słońce chyliło się ku zachodowi. Objąłem ją ramieniem i ucałowałem czubek jej głowy…

- Adam? Ty tutaj?

- Czekasz na kogoś? – zapytałem, a moja lewa brew powędrowała do góry. Zająłem miejsce obok blondynki i chwilę mierzyliśmy się wzrokiem.

- Na nikogo nie czekam, a bynajmniej nie czekałam na ciebie – odwróciła wzrok, by ponownie spoglądać w nieznany mi punkt na jeziorze.

- Wiem, że z jednej strony nie chcesz, bym tu był. Jednak twoje serce mówi coś zupełnie innego, prawda? Ono właśnie przyśpieszyło swój rytm i wręcz woła, bym nigdzie nie odchodził. Mam rację? – spojrzała na mnie. Oczekiwałem, że się uśmiechnie, jednak nie zrobiła tego.

- Moje serce może i bije szybciej, może i nie chce, byś odszedł. Może ono pragnie twojej bliskości. I zapewne jest to jednoznaczne z tym, że ja cała pragnę być blisko ciebie. Ale Adam… człowiek wiele rzeczy może pragnąć, jednak nie każde pragnienie pozostaje spełnione. Chcieć nie znaczy móc.

- Ale my możemy Zo, możemy…

- Adam, proszę… nie utrudniaj mi tego… – szepnęła, spuszczając wzrok.

- Czego mam ci nie utrudniać Zo? Czego? Kocham cię, kurwa. Kocham cię nad życie! – wręcz wydarłem się łapiąc twarz dziewczyny w obie dłonie. Chciałem, by spoglądała mi w oczy, kiedy wyznaję co czuję. (…).

(fragment z rozdziału 17)

Kurwa, nie wierzę, że leżę z rudą na brzegu i znów myślę o Zoey. Jednak muszę przyznać: to był jeden z piękniejszych dni w moim życiu, ale jednocześnie jeden z najgorszych…

- Czego mam ci nie utrudniać Zo? Czego? Kocham cię, kurwa. Kocham cię nad życie! – wręcz wydarłem się łapiąc twarz dziewczyny w obie dłonie. Chciałem, by spoglądała mi w oczy, kiedy wyznaję co czuję. Znacie scenariusz: mówię co czuję, ona się cieszy, całuję ją, jest sielanka na maksa. Tyle że ja i Zoey… jesteśmy popierdoleni. U nas nie ma scenariusza. Wszystko dzieje się spontanicznie, nie można przewidzieć co się wydarzy. Dlatego nie sądziłem, że blondynka zamiast się cieszyć, rozpłacze się. Tak kurwa, zaczęła płakać – Zo, czemu płaczesz? – dlaczego to banalne pytanie zawsze powoduje, że dziewczyna zaczyna ryczeć jeszcze bardziej?! Ja pierdolę, nigdy ich nie ogarnę.

- Wyjeżdżam.

(fragment z rozdziału 17)

Moje życie jest naprawdę popierdolone. Nie, to ja jestem popierdolony. Leżę, nagi, z NAGĄ dziewczyną nad zajebanym jeziorem i myślę o INNEJ dziewczynie. Panie i panowie, oto cały Adam. Zakochany w pannie Zoey na tyle, że nie jest w stanie dobrze zatroszczyć się o skarb, który ma przy sobie. A dokładnie, o skarb, który spoczywa na jego torsie. Pojebany ja.

- Alice?

- Echem?

- Kocham cię – szepnąłem i ponownie ucałowałem rudą główkę – Jednak obawiam się, że nasz związek nie ma sensu – kiedy to powiedziałem, dziewczyna od razu zerwała się do pozycji siedzącej i spojrzała mi głęboko w oczy z jawnym zapytaniem: „co ty pierdolisz?” – Ja… ja… po prostu nie mogę…

- Nie możesz? – podniosła lewą brew do góry. Kurwa, zupełnie jak Peter. Czy oni by do siebie nie pasowali, hm? Obaj równie szurnięci, patrzą na świat w ten sam sposób, zachowują się prawie identycznie…

- To chyba mnie przerasta…

- Przerasta cię? Ale Adam, co kurwa? Miłość?

- Tak – dziwne, bo ja bym się na jej miejscu chyba załamał, a ona zaczęła się śmiać – Czemu się…

- Nie bój się, misiu. Jak dotąd radziłeś sobie wzorowo – nim się spostrzegłem, dziewczyna po raz enty połączyła nasze usta. I weź tu, kurwa, zerwij z dziewczyną. Nierealne!

*

- Kurwa, tato! – zawołałem, kiedy tylko przekroczyłem próg domu. Ojciec, dosłownie, w ułamku sekundy znalazł się przy mnie.

- Co jest? – zapytał takim głosem, że gdybym był w lepszym humorze, niewątpliwie dupnąłbym śmiechem. Jednak humor w ogóle mi nie dopisywał. Musiałem go po prostu przytulić. Poczułem się o niebo lepiej, gdy ojciec przywarł do mnie mocniej. Po chwili siedzieliśmy już na kanapie w salonie, a tata spoglądał na mnie pytającym wzrokiem. Cwaniak wiedział, że w końcu sam zacznę gadać.

- Wpierdoliłem się w niezłe bagno – zacząłem. Mina ojca? Był kurewsko przerażony. Wolę nie wiedzieć o czym pomyślał – Kocham Alice, tato – widać było, że trochę mu ulżyło. Naprawdę nie chcę wiedzieć o czym on myślał.

- Kochasz też Zoey i nie wiesz co robić?

- Jesteś moim mistrzem – uśmiechnąłem się, co ojciec odwzajemnił.

- Nie pomogę ci, synu. Nie wybiorę za ciebie. Ty musisz podjąć decyzję. Musisz poważnie zastanowić się, którą kochasz bardziej.

- Tylko tyle? Żadnej rady? Nic?

- Niestety synku, nie potrafię ci pomóc.

- To może tak: którą widzisz jako lepszy materiał na swoją synową? – rozśmieszyłem go tym pytaniem, jednak mnie wciąż nie było do śmiechu.

- Wiesz, że obie są wyjątkowe na swój sposób. Którąkolwiek wybierzesz, zaakceptuję twój wybór i będę cieszył się razem z wami.

- Kurwa, myślałem, że mi pomożesz – powiedziałem zawiedziony, na co ojciec się tylko uśmiechnął. Wiedziałem, że nic lepszego mi nie powie, zabrałem więc swój zadek do pokoju. Ległem na łóżko i starałem sobie przypomnieć wszystkie dobre i złe chwile z dziewczynami. Pierwsze pocałunki, pierwsze „kocham cię” – Wiem już – powiedziałem po dłuższej chwili. Teraz tylko musiałem obmyślić jak to wszystko rozegrać, by nie zranić drugiej? Kurwa, toć jedna była w Kanadzie… Hahaha, popierdolone to jak lato z radiem. Myśl Adam, myśl kurwa!

______________________________

Nie wierzę, że dobiłam do trzydziestki! Niesamowite uczucie! Kocham Was! Anonimie, dziękuję Ci z całego serca (Ty wiesz za co!) :*

Historia Adama jeszcze troszkę się powlecze. Mam nadzieję, że będziecie ze mną do końca. Poza tym mam pomysł na kolejne opowiadanie... Zastanawiam się tylko czy jest sens zacząć go pisać...

Jak tam po drugim dniu w szkole? Plan macie fajny chociaż?
Pozdrawiam! :*
PS: Już ponad 6000 wyświetleń! Jaram się jak wariaci w kaftanach! xD