Rozdział 031

Z dedykacją dla:

barcelonistka

Edge

Wixon

Dziękuję Wam, że trwacie! :*

Za równy tydzień, równe siedem dni, minie dokładnie rok jak Zoey wyjechała. Kurwa, nie wierzę, że ten czas zleciał tak szybko. Pamiętam tą rozpacz, gdy mnie opuszczała jakby to było wczoraj. Tak, wiem, jesteście ciekawi jaką podjąłem decyzję tamtego dnia, trzy miesiące temu. Ja pierdolę, prawda jest taka, że przez te miesiące jeszcze długo się zastanawiałem czy podjąłem dobrą decyzję, toteż nie rozstawałem się z Alice na krok. Mamy więc końcówkę listopada. We wrześniu miałem poprawkę matury. Nie wiem jakim cudem, ale zdałem. Nie był to jakiś oszałamiający wynik. Prawdę mówiąc, ledwo co mi się udało, ale jestem w chuj szczęśliwy, że się w ogóle udało. Ojciec wciąż tryska dumą, że zdałem. Początkowo, cholernie się dziwiłem – no, bo kogo normalnie obchodzi pojebana matura? Ale teraz, po upływie prawie trzech miesięcy, doszedłem do wniosku, że może jednak do czegoś się przyda. Kurwa, od dwóch dni łażę i zastanawiam się czy Zoey wróci. Ostatnio w mojej głowie pojawiła się myśl co bym zrobił, gdyby wróciła? Gdyby za tydzień stanęła w progu mojego domu? Jasne, ucieszyłbym się w chuj, ale… co dalej? Co z Alice? Kocham ją. Wiem, że to pojebane i trochę niepoprawne, by kochać dwie kobiety, ale… chuj! Pieprzę głupoty, a za trzy godziny zaczyna się impreza u Peter’a. Jestem honorowym gościem, haha. Muszę się szykować, nie ma łatwo.

*

- Aww, Adam! – uwielbiam patrzeć, gdy ruda przygryza wargę, gdy ją pieprzę. Tak wiem, impreza. Jesteśmy w drodze. Nie mogliśmy się powstrzymać. Szybki numerek przed bibą nigdy nie jest zły, nie? Na imprezie pewnie wydupię ją jeszcze kilka razy, więc warto rozgrzać się i przed.

- Kocham cię – powiedziałem, gdy już oboje osiągnęliśmy orgazm i rozszczepiliśmy swoje ciała. Wspominałem, że gnieciemy się na tylnych siedzeniach mojego BMW? Kurwa, zaparkowałem gdzieś przy głównej drodze, jako że nie mogłem już wytrzymać. A mieliśmy zrobić to w lesie; nieważne.

- Ja ciebie też – szepnęła i złączyła nasze usta. Przycisnąłem ją mocno do siebie czując jak jej brodawki ocierają się o mój tors. Kurwa, to jest takie podniecające! Tak więc po chwili… zanurzyłem pana Kutasa po sam koniec… Dobra, nie będę opisywał. To w końcu moja, kurwa, sprawa.

*

- Adam! – Peter od razu wyskoczył nam na spotkanie. Rzucił się na mnie, by mnie powyciskać.

- Puść mnie, pojebie – odepchnąłem go od siebie. Co za ciul!

- Wybacz stary, ale nie zgadniesz kto wpadł – puścił mi oczko, a mój żołądek w mgnieniu oka się skręcił. Nienawidzę tego uczucia! Jednak… to niemożliwe… – Mary tu jest – dodał po chwili widząc moją konsternację. No tak, Mary. Jego była. Pamiętacie? Tą, którą kiedyś tam przeleciałem. Kurwa, a myślałem, że chodzi mu o Zoey. Pojebany ja – Cześć Al – frajer dopiero teraz przywitał się z moją pięknością.

- Cześć Pete – uśmiechnęła się, czule go obejmując. Ej! Czyżby nie aż nazbyt czule? Dobra, jebie mi.

- Kochanie, napijesz się czegoś?

- Ponczu, misiu.

- Zaraz wracam – ucałowałem te słodkie, pełne usta i skierowałem się w głąb domu, by poszukać magicznego stołu z wszelakiego rodzaju trunkami. Tak jak myślałem, salon. Wiadomka, że jak impra u Pete’a, to alko w salonie. Podszedłem do stolika i zabrałem się za nalewanie trunku dla Alice, i dla siebie.

- Adam? – skąd ja kojarzę ten głos? Odwróciłem się, by moim oczom ukazała się postać smukłej, kurewsko pięknej blondynki.

- Mary? Cześć kochana – na mojej twarzy automatycznie pojawił się wielki uśmiech. Od razu podszedłem do dziewczyny, by ucałować jej jakże piękne policzki na powitanie – Wow, wieki się nie widzieliśmy. Co u ciebie?

- Jakoś leci. Zastanawiam się gdzie by się wybrać na studia. A co u ciebie? Jak układa ci się z Alice? To już trwa jakiś czas, prawda?

- Oj tak, będzie z pół roku, albo i więcej. Nie powiem ci dokładnie, bo wiesz… szczęśliwi czasu nie liczą.

- No tak.

- A Ty? – spojrzała na mnie pytającym wzrokiem – Masz kogoś?

- Czy naprawdę to akurat ty musisz mnie o to pytać? – tym razem to ja spojrzałem na nią pytającym wzrokiem. Totalnie nie wiedziałem o co jej może chodzić – Przypomnij sobie nasze spotkanie, wtedy na imprezie. Ja nie kłamałam Adam – zostawiła mnie samego. Spoglądałem za nią póki nie zniknęła w tłumie, po czym zabrałem poncz i poszedłem szukać Alice. Siedziała na kanapie z moim ukochanym kumplem.

- Dziękuję bardzo – rzekła, gdy podałem jej drinka. Pete dodał swoje głupie trzy grosze, ale nie zwracałem na nich uwagi. Oni ponownie zagłębili się w rozmowie, a ja starałem przypomnieć sobie co też takiego powiedziała mi wtedy Mary.

- Masz piękne zielone tęczówki – kurwa że co?! Chyba śnię!

- Hah, dzięki, ale możesz mi wierzyć, że moje tęczówki przy twoich wymiękają. Błękit oceanu jest zdecydowanie ładniejszym kolorem niż zieleń wiosennego liścia.

- Jestem w szoku. Naprawdę ty to powiedziałeś? – zaśmiała się perliście. Zastanawiam się właśnie nad tym samym. „Zieleń wiosennego liścia”?! I powiedźcie mi, że mnie nie popierdoliło.

(fragment z rozdziału 1)

Tak, chyba jestem na dobrym tropie. To działo się już na tej pierdolonej ławce w ogrodzie. Co było dalej? Aa, wiem!

- Często mówię takie rzeczy – tak, jasne. Nic tylko sobie trwonię o zielonych listkach. Marihuany chyba.

- Wiedziałam, że jesteś inny – szepnęła i dotknęła mojej twarzy. (…) Wpiłem się w jej usta. W te piękne, pełne usta. Smak malinowy, cudownie – Nie mogę – powiedziała po chwili  odsuwając mnie lekko, acz stanowczo od siebie.

- Mary, kochana Mary, zapomnij na chwilę o Peterze, zapomnij o całym świcie. Pragnę cię i wiem, że ty również… - nie dała mi dokończyć. Zamknęła mi usta pocałunkiem, krótkim, ale jednak.

- Tak, pragnę cię, ale nie mogę tego zrobić Peterowi, nie mogę – wstała i podeszła do najbliższego drzewa, opierając się o nie – Nie mogę – powtarzała.

(fragment z rozdziału 1)

Czyli Mary mnie naprawdę pragnęła… i wciąż pragnie. Kurwa, zapowiada się cudowna impreza!

______________________________

Wiecie, sama jestem w szoku, że udało mi się go napisać. Ale skończyłam prezentację, którą miałam do zrobienia i uznałam, że siądę i napiszę fragment. Nie sądziłam, że napiszę cały rozdział. W tym tygodniu zaczynają mi się zaliczenia, a za dwa tygodnie sesja... Sądzę jednak, że po sesji uda mi się sklecić rozdział nr 32.

Kocham Was bardzo, bardzo mocno!

Dziękuję za wyrozumiałość i cierpliwość, jesteście najlepsze! :*